အသိခက္ခဲ...နက္နဲပုစာၦ

 

အသိခက္ခဲ...နက္နဲပုစာၦ

“ ေဟ့ေရာင္.. ေစာလွၾကည္လားကြ....”
“ ေစာလွၾကည္ မဟုတ္ပါဘူးကြာ.. .ခင္လွၾကည္ပါ..... ”
“ေအးပါ...ေအးပါ..”

တစ္ဖက္ျခမ္းက ဆိုင္မွာ အလုပ္သမားျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္းကို လွမ္းႏႈတ္ဆက္လိုက္ရင္း.. ကိုယ့္ဆိုင္ကို ဆက္ၿပီး ခင္းေနလိုက္ပါတယ္။
တျခားဆုိင္ေတြထက္ ဖြင့္တာ ေစာေပမယ့္ ဒါကို ကၽြန္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မညည္းညဴမိဘူးေလ...။ ကားစီးရတာ အဆင္ေျပတာေပါ့။ သိပ္မက်ပ္ေတာ့ဘူး။

လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္အခ်င္းခ်င္း စ. ေနာက္ ..ေျပာင္ ရင္းနဲ႔ပဲ.. ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြရဲ႕ တစ္ေန႔တာ ကို အစ ပ်ဳိးရပါၿပီ။ မိုးလင္း မိုးခ်ဳပ္ ဒီမ်က္ႏွာေတြသာ
ျမင္ေန၇တာမို႔ ညီကိုရင္း တမွ်လည္း ျဖစ္ရပါတယ္။ ဘ၀တူ ၀န္ထမ္းအခ်င္းခ်င္းမို႔လည္း အားလံုးရဲ႕ က်င္လည္ရာက.. ဒီေနရာ ဒီေစ်းထဲမွာ...........။

ေယာကၤ်ားေလး ၀န္ထမ္း တိုင္းက အထမ္းအပိုးေတြမ်ားပါတယ္။ နဖူးကေခၽြးေလာက္ကေတာ့ လံုး၀ကို စာမဖြဲ႕၊ ပခံုးထက္က လြယ္ထားရတဲ့
ပစၥည္း ( weight ) ေတြေၾကာင့္ သိုင္းထားတဲ့ ႀကိဳးက အသားထဲေတာင္ ျမဳပ္လုေပါ့။ ေစ်း၀ယ္လာသူမ်ားၾကား ေျပးရင္း လႊားရင္း ပခံုးထက္က
၀န္ထုတ္ကို မႏိုင္ႏိုင္ေအာင္ ထမ္းရင္းကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ စခဲ့ရတာ..။ အတန္းပညာ ၇ တန္းကတည္းက ေက်ာင္းနဲ႔ ကမာၻျခားသြားေပမယ့္ အေရာင္းအ၀ယ္
ေတြေတာ့ အကုန္နီးပါးကို ကၽြမ္းက်င္ေနပါၿပီ။

ေရာင္းေရး၀ယ္တာေတြအျပင္ ေျပာဆို ဆက္ဆံပုံေတြကေတာ့ ဘြဲ႔ဒီဂရီ ရထားသလိုပဲေလ..။ ေစ်း၀ယ္သူ အလုိက္အထိုက္ကေတာ့
ဘယ္လိုလူကုိ ဘယ္လိုဆိုတာ သင္မေပးရဘဲကို တတ္လာတာ။ ၿပီးေတာ့.. တစ္ခု ရွိေသးတယ္.. အဲဒါဘာလဲသိလား... သည္းခံျခင္းေပါ့....
သည္းခံျခင္း... အဲ့ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့ရင္ဘတ္နဲ႔ကို အျပည့္ဗ်ာ...။

ညေနေစာင္းၿပီဆိုရင္ေတာ့ ဆိုင္ရွင္ အန္တီ ကမ္းေပးတဲ့ တစ္ေန႔စာ လုပ္အားခကေတာ့ တစ္ကယ့္ကို ေခၽြးနဲစာ အစစ္ပါ။ အဲ့ဒိ ေငြေလးကို
အိမ္အေရာက္ သယ္၇တာ သိပ္ေတာ့မလြယ္ဘူး... ကားက အရမ္းၾကပ္တာ။ ခါးပိုိက္ႏႈိက္ေတြကလည္း ေပါဆိုေတာ့... မလြယ္တာမွ တစ္ကယ့္ကို မလြယ္...။

ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းရတဲ့ ပစၥည္းေတြက အ၇မ္းေပ်ာ္ဖု႔ိေကာင္းတာ..။ ဘာေတြလဲ သိခ်င္လား.. ေျပာျပမွာေပါ့..။
“............”
မဂၤလာလက္ဖြဲ႔ ပစၥည္း အေရာင္းဆိုင္ ”

အ့ဲဒိ ဆိုင္က ကၽြန္ေတာ့ရဲ႕ဆိုင္ေပါ့။ သိပ္မခမ္းနားတဲ့ ဒီ ဆိုင္းပုဒ္ေလးကို ကၽြန္ေတာ္ပဲ အေရာင္ ေရြးေပးထားတာ။ ဆိုင္က်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပမယ့္
အရမ္းခ်မ္းသာပါတယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူယံုမလဲဗ်ာ...။ လက္လီ ၊ လက္ကား ျဖန္႔ေနတာမို႔လည္း အေရာင္း မသြက္တဲ့ ေန႔ကို မရွိတာ။ သူမ်ားေတြလို
၂ ခန္း၊ ၃ ခန္းစာ မဟုတ္ဘဲ ရုပ္ျပအျဖစ္ တစ္ခန္းပဲထားၿပီး ဂိုေဒါင္ ကေနပဲ ထုတ္ေရာင္းတာဆိုေတာ့လည္း သာမာန္ မွ် သာလိ႔ု
အမ်ားက ထင္ခ်င္စရာ....။

ပစၥည္းမွန္ျခင္း၊ စကားေျပာေဖာ္ေရြျခင္းနဲ႔ ေစ်းႏႈန္းမွန္ျခင္းေၾကာင့္လည္း ေစ်း၀ယ္သူေတြ သေဘာက်ေနတာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း
၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ ေပ်ာ္ရပါတယ္။ ေဖာ္ေရြတဲ့ အလုပ္ရွင္ဆီမွာ မျပတ္တဲ့ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရတာမို႔ လူပင္ပန္းေပမယ့္ စိတ္မပင္ပန္းတာေတာ့
အေသအခ်ာပင္.။

ေန႔လည္ေ႔နခင္း လူပါးခ်ိန္ဆို... အေမပြားဆီမွာ ႀကိဳက္တာစားလို႔ရေသးတယ္ေလ။ မုန႔္ဟင္းခါးတို႔၊ အသုတ္စံုတို႔ေလ။ အထမ္းသမားေတြဆိုေတာ့ ၀မ္းက ထည့္သေလာက္
ကို မေလာက္တာ။ ဘယ္ေလာက္စားစားလည္း ျပည့္တယ္လို႔ကိုမရွိ။ ေအာ္.. တစ္ခါတစ္ေလမ်ား ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္... ဒီဆိ္ုင္မဟုတ္ဘဲ
တစ္ျခားဆိုင္သာဆိုရင္ ခုလိုမ်ဳိး ေနရ ၊ စားရ ပါ့မလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိတယ္။ ေစ်းပိတ္တဲ့ ဥပုသ္ေန႔က ကၽြန္ေတာ္အေပ်ာ္ရဆံုးေပါ့။ အလုပ္ပိတ္
လို႔ေတာ့ လံုး၀ကိုမဟုတ္... အဲ့ေန႔က ဂိုေဒါင္ထဲက ပစၥည္းေတြကိုဆိုင္ကို သည္ဖိ႔ု ထုတ္ရတဲ့ေန႔ေလ....။ ထမင္းလဲစားရတယ္။ လုပ္အားခက ၃ ဆ
ေတာင္ရတာ။ ဘယ္မွာမေပ်ာ္ ရွိပါ့မလဲ။ ဒါ့ေၾကာင့္ေျပာတာ... ကၽြန္ေတာ့အလုပ္ရွင္ေတြက သေဘာေကာင္း ၊ မေနာေကာင္း ပါလို႔.........။

“ ဟူး.... ”
“ ဟဲ့.. ေမာင္တိုး.. နင္ဘာျဖစ္လာတာလဲ တရွဴးရွဴး နဲ႔ ”
“ ဘာျဖစ္ရမွာလဲ စာေရးမရ.. ကားက်ပ္တာေပါ့.. ကားက်ပ္တာ...”
” ေအာ္.... ေန႔တိုင္းက်ပ္ေနတာကိုပဲ... ဒါမ်ား.. အဆန္းလုပ္လို႔ ............. ဟဲ့.. ဒီေန႔ ဦးေလးလိုက္လာမွာေနာ္...”
“ ဟုတ္လား.. အိမ္မွာမေနဘဲ ဘာလာလုပ္မလဲမသိဘူး..”

စာေရးမကုိ ပခံုးတစ္ခ်က္ တြန္႔ျပလိုက္ရင္း.......ဆိုင္ကိုသာ ခင္းေနလိုက္ပါတယ္။ မနက္ဖန္က ဥပုသ္ေန႔ဆိုေတာ့ ဒီေန႔က ေရာင္းအားေကာင္း
တတ္တယ္ေလ။ လူကလည္း ပိုမ်ားတတ္သည္ေလ။
အျပစ္မရွိ အျပစ္ရွာတတ္တဲ့ ဦးေလးက ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သိပ္မဆံုျဖစ္။ ခရီးထြက္ေနတာမ်ားတာေကာ ၊ က်န္းမာေရးအရ သိပ္မလာျဖစ္တာ။
အန္တီနဲ႔က ျပသနာမရွိဘူး အလုပ္ရွင္အလုပ္သမား လက္တြဲလုပ္လာတာ ၃ ႏွစ္ေက်ာ္ေတာင္ ဆိုေတာ့လည္း ကိုယ့္တာ၀န္၊ ကိုယ့္အလုပ္ကို ကိုယ္သိ၊
ကုိယ္ေက် ၿပီးေရာေလ။

“ အမ ကၽြန္ေတာ္ ဟိုဘက္ခဏ..”
“ အင္း.. ဟဲ့.. သိပ္မၾကာေစနဲ႔ေနာ္..္”
” အင္းပါ.. 50 သြားတယ္သာေျပာလိုက္ေနာ္...”

*****--------*******-------

“ အန္တီ ဘာလိုခ်င္လို႔လဲၾကည့္ပါ။ ဒီမွာ ပစၥည္းေတြစံုပါတယ္ခင္ဗ် ”

ဟိုလွည့္၊ ဒီလွည့္ ပတ္ေနတဲ့ ေစ်း၀ယ္သူကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က သေဘာေပါက္ၿပီးသား.. ။ ဒါက ျပန္ေရာင္းမယ့္သူမဟုတ္။ လိုခ်င္တာ
၁ခု ၂ ခုေလာက္ကို လာၾကည့္တဲ့သေဘာ။ ေဖာက္သည္ေစ်းနဲ႔ ရေတာ့လည္း သူတို႔အတြက္ ကံေကာင္းတာေပါ့။ ဒါေပမယ့္လည္း အလုိုက္အထုိက္ေပါ့ေလ။
မ်က္ႏွာကို ေတာ့ အတက္ႏိုင္ဆံုး ၿပံဳးထားရတာ။ ၀ယ္ေနက် ေဖာက္သည္ေတြကေတာ့ ေျပာစရာကိုမလုိ။ လိုခ်င္တဲ့ပစၥည္းစာရင္းကို ဖုန္းန႔ဲ မွာခ်င္မွာ
စာရြက္နဲ႔ လာေပးရင္ေပး။ လက္လီ၀ယ္တဲ့သူေတြကိုသာ စိတ္ရွည္၇တာ။ ဆိုင္ရွင္ႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဆိုင္ေပၚမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္
က လည္း တစ္ေယာက္တည္းေသာ ေစ်း၀ယ္သူကို ဂရုတစိုက္ေပါ့။

“ သားေရ.. အန္တီက ေရေႏြးကရားအိုး အညိဳေရာင္ေလး လိုခ်င္လို႔ ၾကည့္ေနတာပါကြယ္.. မေတြ႔ဘူးေနာ္..”
“ ေအာ္.. အ့ဲဒါလား.. ပစၥည္းျပတ္ေနတာ အန္တီရ. . တျခားပံုစံတူေလးေတြယူပါလား..”
“ ရတယ္သား .ရတယ္. .အန္တီက အစားျပန္ေပးရမွာမို႔ေနာ္.. ဒါနဲ႔ တျခား ဘယ္မွာမ်ားရမလဲကြဲ႕ ”

“ ေအာ္.. ဒါဆိုရင္.. ဟိုဘက္ျခမ္းက ဆိုင္ကိုသြားၾကည့္လိုက္ေနာ္.. အဲ့မွာလည္း ပစၥည္းစံုတယ္.. ”
“ေအးေအး..သား ”

တလႈပ္လႈပ္နဲ႔ ထြက္သြားတဲ့ အန္တီႀကီးကို လိုက္ၾကည့္ေနရင္း အဆင္မ်ားေျပသြားလားဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္ပင္း ရွည္ကာ
ေမွ်ာ္ၾကည့္လိုက္ပါေသးတယ္။ ခဏၾကာေတာ့ နယ္က ေဖာက္သည္ေရာက္လာတာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ထံုးစံအတုိင္း အလုပ္ေတြ ရႈပ္ကုန္ေတာ့တာပဲ..။
“ အားပါး ပါး ဒူးေတြေတာင္ေခ်ာင္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္..”
ကားဂိတ္အထိ ထမ္းပို႔ေပးရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့တာ၀န္ကလည္း မေသးေပ။ အျပန္မွာေတာ့ ခုနက လမ္းညႊန္လိုက္တဲ့ ဆိုင္ဘက္ကေန ပတ္ၿပီး ျပန္လာ
လိုက္တယ္။
” ေဟ့ေရာင္. .ခုနက အန္တီႀကီး လာတယ္မလား ... အဲ့ဒါ ငါ လြတ္လိုက္တာ..”
“ေအး...ေအး”

စကားျပန္ေတာင္ေစာင့္မေနေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ဆိုင္ကိုသာ အျမန္ေျပးလာလိုက္ပါတယ္။ ေတာ္ၾကာ ေနာက္ထပ္ ၀ယ္သူေရာက္ေနရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို
ေစာင့္ေနမွာေလ။ ဆိုင္သိမ္းခ်ိန္ကလည္း နီးၿပီဆိုေတာ့ ေက်ာ္ခြ ေျပးလႊားသာ လာလိုက္ရပါတယ္။

*****--------************

“ ေရာ့ ေမာင္တိုး..”
ေျပာလက္စ စကားအဆံုးမွာ ကမ္းေပးလာတဲ့ ဒီေန႔ရဲ႕ လုပ္အားခကေတာ့ အေတာ္ကေလး ပူေလာင္လွတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိတယ္။
ျပားကပ္ကပ္ အိပ္ထဲ ေရာက္ရွိေနေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ဒီေငြကို ကၽြန္ေတာ္မယူခ်င္မိေတာ့ေပ။ ခါတိုင္းေန႔ေတြလို ကားခသပ္သပ္ ထုတ္မေပးတဲ့အျပင္
ဂရုစိုက္သြားဆိုၿပီး အျမဲေျပာေနက် စကားေလးေတာင္ မေျပာဘဲ ဟိုဘက္ကိုသာ လွည့္ေနတဲ့ အန္တီကိုလည္း နားမလည္ႏိုင္ပါ။

ေစ်း၀ယ္သူကို တျခားဆိုင္ညႊန္ျပေပးလိုက္လို႔ ဆိုတဲ့ အျပစ္က ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္စရာလားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ မယံုႏိုင္ဘဲ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္သာ
ျဖစ္ေနမိပါတယ္။ ေလးပင္တ့ဲေျခလွမ္းေတြကေတာ့ အိမ္အျပန္တြက္ေတာ့ အားေတြေတာင္ မရွိေတာ့ေပါ့။

“ေဟ့ေရာင္.. မင္း မ်က္ႏွာလည္းမေကာင္းပါလားကြ.. ”
“ ဘာမွမဟုတ္ပါဘူးကြ..... လာကြာ. ငါတို႔ တံတားေပၚကေနလမ္းေလ်ာက္ျပန္ၾကမယ္ ”

ညေနခင္းေလတျဖဴးျဖဴးေလးနဲ႔ သူလုိ ကုိယ္လို လမ္းေလ်ာက္တဲ့ သူေတြလည္း အမ်ားၾကီးေလ. တစ္ေန႔တာရဲ႕ စိတ္လြတ္လပ္မႈက
အိမ္အျပန္ပဲေလ..။ အခ်င္းခ်င္း ေျပာေနက် စကားလံုးေတြက ၾကားေနက်ေပမယ့္ ဘယ္ေတာ့မွ မရိုးသြားဘူး ...။

“ ဟူး............ ” ေလပူတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္လိုက္ရင္း... နားထဲျပန္ၾကားမိတာေတာ့ ခံရခက္တဲ့ စကားလံုးေတြ.....။ ေယာက္်ားႀကီးတန္မဲ့ ေျပာထြက္တဲ့
ပညာတတ္ဦးေလးက ေအာ္......... ဒီလိုပါလားလို႔..။
“ ေအး.. ေနာက္တစ္ခါဆို.. မင္းကို အလုပ္ထုတ္ျပစ္မယ္ ” တ့ဲ... ကၽြန္ေတာ္က ဟားတုိက္ၿပီးေတာင္ ရယ္လိုက္ခ်င္ပါေသးတယ္..... တျခားအလုပ္
ေတြမွ ေပါလို႔.....။

“ ဟား ဟား ဟား ”
“ ေဟ့ေရာင္..မင္း ဘာအရူး ထ တာလဲကြ..”

ဘာမွမဟုတ္ဘူး.. ေဟ့ေရာင္..ငါတို႔ တံတားေပၚကို ဘယ္သူအရင္ေရာက္ေရာက္ေျပးမယ္ကြာ..... လာကြာ..
1........2.............3.........

ေဟး..........ေဟး..

ကမာၻႀကီးက ေနတတ္ရင္ ေက်နပ္စရာႀကီးပါဗ်ာ...။ အေတြးဆိုတာ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္ရတယ္တဲ့... ဘာမွ မေတြးေတာ့တဲ့ စိတ္က အရမ္းလြတ္လပ္တာ
အိမ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီေန႔ရဲ႕ ပုစာၦကုိ မိသားစုေတြ ၀ိုင္းၿပီးေတာ့ စဥ္းစားၾကရေတာ့မွာ...။ အေဖကေတာ့ သားကို ေမးခြန္းတစ္ခု သယ္လာတယ္ဆိုၿပီး
ခ်ီးက်ဴးသံေတြေတာ့.... ၾကားရေတာ့မယ္ဆိုတာ... ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပဲ သိႏိုင္ပါေတာ့တယ္...။

ဒါပဲေလ.... ကၽြန္ေတာ္သင္ေနတဲ့.. ဘ၀စာသင္ေက်ာင္းဆိုတာ.................။